Zo oud als je je voelt
Vroeger, heel lang geleden woonde ik in Deventer.
Ik begrijp dat het een shock is, maar het is niet anders. Tegenover mijn ouderlijk huis was toen - kweenie of dat nog zo is - een winkel gevestigd met damesmode. Hoewel, "mode" was nogal hoog gegrepen.
Als kleine Emiel vroeg ik me af, als ik zo nu en dan eens in de etalage loerde, op welke doelgroep de overburen zich nou precies richtte. Het moest minstens 80 plus zijn. De daaropvolgende in mijn geest brandende vraag is altijd blijven woekeren:
Wanneer ben je zo oud dat je dat aan wil trekken?
En zo sinds mijn dertigste richt ik die vraag op mijzelf: Wanneer hijs ik me in je ouwe lullen kleding?
Nu ik 40 ben lijkt het er op dat elk nieuw behaalde leeftijd de conclusie met zich mee brengt dat je nu echt oud bent, tesamen met de verwarde vraag of je nog wel aan kan trekken wat je mooi vind, of dat je je niet moet aanpassen aan die nieuwe score? Of dat "je bent zo oud als je je voelt" genoeg valide is of slechts een gimmick die je je levenlang voor je uit kan duwen. Althans dat heb ik.
Voor, la'we zeggen, een jaartje of vijf terug vond ik roze All Stars ontzettend leuk (stiekem nog) maar toen kocht ik ze niet. Ik was 35, dan doe je dat niet meer! Vond ik. Anderen zeiden dat je zo oud bent als je je voelt (en dat was beduidend jonger dan 35) en vooral moest dragen wat je leuk vond.
Op dat soort twijfelmomenten zie ik de etalage van de winkel van vroeger opdoemen voor mijn geestesoog. Het schrikbeeld dat ik een oude bejaarde homo ben die wanhopig poogt jong, fruitig, fris en hip te blijven knippert zo nu en dan in alarmerende kleuren.
"Je hebt een hipster-bril!", zei een kennis onlangs tegen me! Welliswaar lachend, maar hij zei het toch. In dat korte zinnetje zat voor mijn gevoel de boodschap verborgen: "Daar ben je veel te oud voor, achterlijke zakkenwasser, gefrustreerde gek!"
Hij voegde er aan toe dat ik het wel kon hebben.
Misschien was dat nog wel erger. Want ik hoefde niet zo'n truttenjurk aan, maar de vergelijking met een hipster vond ik ook nogal afschrikwekkend.
Het ding zit nog steeds op mijn neus. Tenslotte is me eigenste mening net iets belangrijker. Maar dat neemt niet weg dat je commentaar ongewild toch opslaat. De bedenker van het credo "Je bent zo oud als je je voelt" heeft er niet of juist toch heel diep overnagedacht. Want het fundamentale 'voelt' zorgt voor verwarring. Hoe oud voel je je? Ik voel me niet 40. Maar zie ik er uit als 40? Of 41? Of 39?
Misschien moeten we af van het grootste compliment aller tijden dat we dankzij de commercie zo verbeten najagen: "Joh, je ziet er veel jonger uit!"
Alsof het een doel op zich is geworden. Je moet jong zijn anders vis je per definitie achter het net. Het gaat al lang niet meer om wat je kan en in te brengen hebt, maar om de verpakking. En allemaal weten we dat de desillusie in een naburig portiek op de loer ligt om op een dag genadeloos toe te slaan.
Ik denk dat het daarom tijd wordt om een nieuw credo in te voeren: "Je bent zo oud als je wilt".
En daar pas ik mijn kledingstijl maar op aan.
Reageren?
