Dat kan zo zijn
Bep van 83 wil dood want ze is helemaal klaar met het leven. Maar dat mag niet van de wet. Ze moet minstens dement zijn, ziek of lijden aan typische ouderdomsklachten die het "gewone" leven onmogelijk maken.
Maar ja, Bep is kwiek, ze fietst, leest nog veel, bingoot wekelijks als een malle en vanaf haar luie stoel voor de TV speelt ze geregelt de "Per seconde wijzer"-kanidaten onder de tafel.
Bep is er nog uitstekend bij.
Maar Bep heeft er gewoonweg geen zin meer an.
Dat kan dan wel zo zijn. Maar toch kan het niet.
Het kabinet keuvelt over een aanpassing van de wet Eutanasie. Want men vind opeens dat ouderen eigenlijk ook wel gewoon mogen sterven als het lachen ze is vergaan. Nou ja, en nog een ander handje vol restricties.
In kranten, talkshows en actualiteitenprogramma's vertellen politici en de Oudjes om beurten hoe gevoelig de zaak ligt volgens A, en hoe betuttelend en vernederend dat oeverloze gedebatteer is, volgens B:
"Mensen van 20, 30 jaar jonger gaan beslissen over wat ik voel? Onmogelijk. Ze hebben geen idee, hoeveel dossiers ze ook lezen."
Zoiets zei een dame op leeftijd onlangs in een interview op televisie.
Nou heb ik natuurlijk zelf daar ook geen idee van, maar ik steun iedere bejaarde van harte. Je hebt al niet om het leven gevraagd, je moet het overgrote deel ervan maar zelf uitzoeken en dan zullen een paar Haagse stropdassen gaan beslissen wanneer ik er uit mag? Van de gekke!
Wat mij betreft: Vanaf je 25e, wettelijk vastgelegd: "Indien je je leven als een foutje van de zaak beschouwd ben je gerechtigd een einde te maken aan je bestaan, middels de volgende opties..."
En dan een rijtje methoden. Voor de rest geen restricties, geen vragen, geen verklaring nodig.
"Waarom vanaf je 25e dan? Waarom niet meteen nadat je hebt leren lopen of direct na je allereeste zaadlozing. Daarna wordt het toch nooit meer hetzelfde."
Ja, ja ik hoor het je denken.
Nou vanaf je 25e, omdat je dan je puberteit ruimschoots hebt overwonnen en genoeg inzicht hebt van het leven dat voor je ligt en dan kan zeggen: "Mag ik bedanken."
En nu ik zelf mijn zelf verzonnen restricties lees, stuit me dat ook al tegen m'n borst.
Eigenlijk zou je er doodgewoon uit moeten kunnen stappen wanneer je dat wil! Menswaardig en zonder gezeik, een dood naar keuze, toets 1.
Met de kans om als depressief te worden bestempeld is mijn stelling dat het leven doorgaans zinloos is, onrechtvaardig en uitzichtloos. Dat hoeft nog geen reden te zijn om er mee te kappen, maar het geeft toch ook geen boost om door te gaan?
Men is het over het algemeen met elkaar eens dat het leven oneerlijk is en nuchter bekeken tevens uitzichtloos. Moet je dan toch alsnog worden verplicht om de rit uit te zitten, dat zich naar alle waarschijnlijkheid ontvouwt tot een opeenstapeling van mankementen.
Dat verschrikkelijk krampachtig vasthouden aan het leven, zoals die bezeten Kees van der Staaij (SGP) en krankzinnge Gert-Jan Segers (CU) in Den Haag dat doen brengt me haast tot razernij. Op naam van hun Aggottegod mag niks dood. Tenzij hun Aggottegot het zo beslist natuurlijk. Dan mogen het ook kinderen zijn.
Die arrogantie.
Die kortzichtigheid.
Bep is het vast met mij eens.
Dat is leuk om te weten en om haar daarvoor te bedanken organiseer ik morgen haar begrafenis.
Dat mag dan wel niet zo zijn, maar je als schrijft kan dat gelukkig wel.
Reageren?