Daar komen we zo op!
Nieuwsvreters, politieke junkies, weirdo's die alle nieuwssites en apps tegelijk in de gaten houden, die kunnen hun lol op, deze periode.
Als een werkloze dansleraar de Staat aanklaagt wegens het ontbreken van juridische gronden om een avondklok in te mogen zetten, ben ik er dus als de kippen bij.
Het is een mengeling van oprechte nieuwsgierigheid, mijn behoefte aan mentale kost met een flinke toef rasechte, ordinaire sensatielust er bovenop.
Als laatstgenoemde behoefte de overhand krijgt dan gaat het mij niet meer om de inhoud, maar om het scoren, om de winst. Dus als die dansleraar de zaak wint, denk ik: "Hoppaaa..., die zit!"
Wanneer ik een rechtbankwoordvoerder ter verklaring van het vonnis zoiets hoor zeggen als: "De rechtbank heeft geconcludeerd dat er geen sprake is van een noodsituatie, om tot de invoering van de avondklok over te gaan, want als er werkelijk noodzaak bij komt kijken, dan zou daar ook niet eerst uitvoerig over gedebatteerd hoeven worden", denk ik opnieuw: "Hoppaaa, die zit!"
Later bedenk ik me dat we niet in een dictatuur leven, waarin een opperbevelhebber alles maar eventjes besluit en doorvoert. Demissionair of niet, die lamballen zullen voorlopig samen nog de boel moeten regelen. Maar mijn sensatiebeluste Ik gaat er hard op! Ik smul hiervan!
Uren van te voren kijk ik dan al halsreikend uit naar de talkshows van die avond, terwijl.... die eens zo journalistieke hoogstandjes hebben eigenlijk al lang zijn charme verloren.
Waar, wanneer is het toch in vredesnaam mis gegaan en is het genre uberhaupt nog te redden?
Het druipt als een gigantische olievlek van de showtafels af en de dichte drab heeft zo haast alle andere programma's bereikt. Met name die shows waar Hooggeplaatsten zogenaamd ter verantwoording worden geroepen, zogenaamd aan de tand worden gevoeld, hun hachje proberen te redden.
Of je nou de Jip en Jannekes van Op1 kijkt of Jinek in haar decollatee, gevoeige Beau in zijn ballen of meegaat in de geveinste blijheid van Humberto: wat er uitkomt is uitgekauwde, voorgeproduceerde zwarte drek, waarmee zij niet alleen hun tafel, maar ook hun professie bevuilen. Geen vraag lijkt nog spontaan gesteld te worden, als die niet met volledig gaargekookte woorden, uit de monden van hun eerbare gasten, beantwoordt kan worden.
Dat we, in wezen, naar gaarkeukens zitten te kijken, onder de noemers Op1 en Jinek, is duidelijk en zij doen zelf geen enkele moeite (meer) om dat ook maar enigszins te verhullen.
Zet Jip en Janneke maar 's een keertje op als er een heul belangrijke mevrouw of meneer aan tafel zit. Hoe belangrijker de mevrouw of meneer, hoe voorgekookter je je bordje pap geserveerd krijgt.
De presentator/en/trice/trices lezen keurig hun vraag voor, samengesteld door de redactie, en de belangrijke meneer en mevrouw steekt vervolgens van wal, ten einde tot een eetbaar antwoord te komen. Maar dan moet je opletten, want het zijn altijd tussenzinnetjes.
Voorbeeldje: Jip vraagt aan de belanngrijke meneer: "Hoe ziet u dat dan voor u?"
En dan antwoordt de gast: "Kijk, het is natuurlijk een zaak die we grondig moeten onderzoeken, omdat we enerzijds nu nog niet weten of de kroongetuige de waarheid spreekt - maar daar komen we zo nog over te spreken - en anderszijds, het onderzoek wordt door zoveel partijen gevoerd, dat het lastig is om antwoord te geven op uw vraag."
Zag je 'm?
Hoorde je 'm hardop, als het ware?
Effe wachten en hup, Janneke neemt het gesprek naadloos over: "Die kroontuige, waarover u spreekt, hoe weet u of hij de waarheid spreekt?"
En daar gaan ze weer...
Een enkele keer hoor je zo'n gast opmerken: "Goede vraag!", dat je even denkt of dat een spontane was, maar je weet haast wel zeker dat ie 'm waarschijnlijk zelf ingebracht heeft, bij de voorbesprekingen.
Je hoort het werkelijk overal. Bij politieke debatten, interviews bij actualiteitenprogramma's, aan toksjoowtafels: "Daar komen we zo op." En als de gasten het zelf niet zeggen, dan probeert de gastheer of gastvrouw zelf wel op die manier orde te houden. Het lijstje moet keurig in volgorde worden afgewerkt.
De "jonkies" Talitha Muusse en Tim Hofman werden met de grond gelijk gemaakt door de media en de kijkers, omdat die nogal eens zorgden voor opschudding. Die lieten zich niet het kaas van het brood eten en al te makkelijk overrulen door die voorgeprogrammeerde gasten aan tafel.
Maar kennelijk houden wij daar zelf niet van.
We zijn een gemakzuchtig volkje.
