Leeftijd is slechts een getal
Age is but a number.
Dat drukte mijn collega mij op het hart als ik weer eens neigde hopeloos verliefd te raken op een, naar mijn idee toch eigenlijk veel te jonge jongen, maar waarmee het ogenschijnlijk fantastisch klikte.
Leeftijd is een slechts een getal, zei ze dan en hamerde er op dat de chemie belangrijker is dan het cijfertje. Daar ben ik het deels wel mee eens, ware het niet dat je je met een te groot verschil in twee totaal verschillende fases begeeft. Waar de een zich nog helemaal moet richten op school, beroepskeuze en carrière, zit de ander zich zoetjesaan af te vragen hoe groot zijn naderende pensioen zal zijn.
Een goede vriend zei jaren geleden al eens tegen me : Zo'n groot leeftijdsverschil is het begin nog niet zo erg want dan ben je verliefd en reis je op een roze wolk. Maar zodra je daar met z'n tweeën van af gedonderd bent sta je met beide benen weer op de grond en bekijk je mekaar op slag anders. Dan wil de een waarschijnlijk een wereldreis maken, bungeejumpen en para-survivalvliegen, terwijl de ander denkt aan een verwarmend glaasje cognac bij een zacht knisperend haardvuur. Een goed boek rustend op zijn schoot en de mijmering aan vroeger voor zijn ogen. Vind daar maar eens een middenweg in."
Ikzelf schonk mijzelf op een dag net een vers gezet kopje thee in toen het noodlot van de liefde genadeloos toesloeg. En ja, met 20 jaar leeftijdsverschil. Twintig jaar. Waar ik het over vroeger heb, daar begint hij over later.
Je kan het me niet kwalijk nemen want als je hem ziet snap je heus dat de vlinders niet te houden te zijn! De spontaniteit, die nieuwsgierigheid en enthousiasme die ik bij zoveel mannen van mijn leeftijd mis maar zo aantrekkelijk vind, vind ik nu allemaal terug bij hem. Sprankelende ogen, de soms ongecontroleerde drukte van een jonge speelse hond en de gedrevenheid om iets moois van het leven te willen maken is haast tot tranen aan toe ontroerend.
Het is misschien nog wel gelijkend op de liefde die een ouder voor zijn kind kan voelen. Al zit ik totaal niet op zo'n verhouding te wachten en het zal er ook niet van komen.
Tenslotte zijn er ook nog genoeg dingen die ik met mijn 40 jaar van hem kan leren.
En misschien is dat nog wel het belangrijkste. Dat je mekaar wat te vertellen hebt, dat je aan elkaar kan knutselen om wijzer te worden, een zo compleet mogelijk mens te worden. En dat alles in combinatie met veel humor en gezelligheid.
Zou dat voldoende zijn?
Ik bedoel, zou dat voldoende zijn om door te gaan nadat we samen van die roze wolk zijn gesodemieterd?
Ik weet het eigenlijk niet zo goed.
Maar aan de andere kant, als we alles van te voren wisten waren vast heel wat stellen niet met elkaar in zee gegaan.
Ik ben niet zo bang voor wat men zal zeggen als ze ons over straat zouden zien lopen. De mensen met de grootste mond hebben dikwijls zelf het meest te verbergen. Maar toch.... Ik heb geen olifantenhuid. En ik vrees hij ook niet. We zullen altijd wel vatbaar zijn voor commentaar. Dat is mens eigen. Je kan alleen maar hopen dat we alle vooroordelen weg kunnen nemen voor de mensen die het belangrijkst zijn. De rest doet er toch niet toe.
Die goede vriend heeft ook zijn mening bijgestuurd toen ie zag hoe mijn ogen vonkelden als ik over Mijn Jonge Liefde sprak. Nu zegt ie :" Ga er voor en maak er wat van! Hij doet je goed, en dat is wat telt." Maar misschien komt dat ook wel omdat zijn huidige vriend 16 jaar ouder is.
Als je de dingen zelf ervaart veranderd het vaak je kijk. Omdat vooroordelen van alle tijden zijn?
Nou is die vereenvoudigde blik op de zaak voor mij nog enigszins makkelijk te verklaren.
Ik heb mijn eigen leven op de rit, ik woon, ik werk en ik beheers mijn eigen leven. Dat is voor hem toch nog net iets anders. Daar zijn alle invloeden die nog enigszins van zwaarte zijn volop dagelijks in beweging op alles wat er in hem om gaat.
Je weet niet wat je aan kunt totdat je je eigen keuzes hebt gemaakt en de uitkomst van de rekensom hebt bestudeerd.
Voor een oudere is het dikwijls kat in 't bakkie als ie een jong bloempje heeft gescoord, om het maar eens oneerbiedig te zeggen. Kijk maar naar de Holliewoetse films waarin de oudere zakenman het aanlegt met de veel te jonge secretaresse.
Of de gescheiden man naast een veel te jonge nieuwe vriendin, met een schooldiploma op zak waarvan de inkt nog nat is.
Goed gedaan, zeggen zijn stoere macho vrienden dan. Maar zelfs als de liefde oprecht is wordt het jonge grietje altijd toch wel een beetje meewarrig aangekeken. Wat moet jij nou met zo'n oude knar? Je kan beter krijgen! Je zit zeker achter zijn centen aan? Pas maar op dat ie je niet misbruikt om over zijn midlife crisis heen te komen!
Hij is de oude, maar slimme viezerik en zij de goedkope slet of de domme gans.
Ik ben van mening dat je vooral moet doen waarbij je je goed voelt, wanneer het zuivere koffie is.
Uiteindelijk leef je je leven voor jezelf en bepaal jijzelf wat jou gelukkig maakt. Op de dag dat de meest dierbare mensen om je heen gestorven zijn, hetzij je ouders, je familie, je beste vrienden en je hebt je altijd gevoegd naar hun wensen, sta je er moederziel alleen voor en heb je de meeste tijd verspild en dat wat je gelukkig maakt laten gaan.
Maar ja.
Das nog eens makkelijk gezegd, ouwe lul! Dat snap ik ook wel en misschien illustreert dat wel twintig jaar verschil.
De meeste wijsheid komt tenslotte met de jaren. Maar of je met al die wijsheid ook in staat bent de juiste besluiten te nemen. ... Da's wellicht net zoals met de liefde een kwestie van puur geluk!
Reageren?