Jee, heb ik dat weer
Dus ik parkeer de auto. Ik zet het mondkapje op en wandel even later, ietwat nerveus, het pand binnen waar een vaccinatie, met mijn naam erop, ligt te wachten op mijn bovenarm.
Bewapend met Formulier, Paspoort, Telefoon met daarop Het SMSje meld ik me plichtsgetrouw bij de eerste balie. Of ik daar even mijn handen wilde desinfecteren en daarna door wilde lopen naar die jongen, bij dat tafeltje. Thijs. Maak ik er van. Ik hink-stap-sprong naar de volgende "Houdt 1,5 meter afstand-sticker" op de grond.
Ik desinfecteer.
Thijs controleert. En checkt en zegt dat ik door mag lopen naar die dame, hier links, daar rechts. Leuk zo, die spanning opbouw.
Warm joh. Of lag dat nou aan mij?
Bij de vloersticker "Hier wachten" wacht ik.
De dame - een Geraldine, vind ik - glimlacht vriendelijk en groots vanachter haar mondkapje. Dat kan ik zien omdat haar kapje wel 5 centimeter de hoogte inschiet. Ik laat acuut, enigszins gestrest, het Formulier, mijn paspoort en mijn telefoon uit mijn handen glijden, voor haar op de tafel. Ze checkt, controleert en zegt dat ik in de rij mag aansluiten waar het groene lampje brandt.
Ik kijk de zaal in en zie links van me een eindeloze rij hokjes met neonverlichting erboven, dat wisselend groen en rood kleurt. Met een bepaalde soepelheid beweeg ik mijzelf naar het plakkaat "Hier melden". Maarrr... nu was het even opletten: je kon je alleen hier melden als het lampje groen was. Als het lampje rood was, dan kon je je daar NIET melden. Ik realiseer me dat Geraldine achter het tafeltje een verschrikkelijk groot verantwoordelijkheid met zich mee torst.
Maar de operatie is goed georganiseerd, zo lijkt het.
Met militaire precisie positioneer ik mij op een rode stip, achter een gele lijn en wacht tot de jonge vrouw in het hokje mij wenkt. Janneke. Althans, ik denk dat Janneke graag wil dat ik daar wacht. Dus ik wacht. Geduldig. Ja, want zo ben ik. Ik storm niet zomaar naar binnen, als een olifant in een porseleinkast. Neen. Ik ken mijn plaats en de zenuwen gieren onderhand door mijn lijf. Moet ik mijn verzameling bewijzen nog een keer laten zien? Mag het weg?
De Janneke is druk bezig met allerlei dingen typen en kijkt gebiologeerd naar haar scherm. Heel lang, deed ze dat. Toen begon ze wat gehaast om zich heen te kijken. Ze zag Claudia. Dat weet ik, want ze zei: "Uuhhmm, Claudia, ik heb al heel lang geen intake meer gedaan, ga ik zo goed?"
Claudia keek over haar schouder mee, mompelde wat, tikte 2 keer op het toetsenbord en zei "Zo." En weg was ze. Maar Janneke had nog een vraag. Helaas. Claudia was gevlogen. Het zweet brak mij uit en in mijn geestesoog zag ik ondertussen hoe gewelddadig ik gevaccineerd zou gaan worden. Door twee zusters die mij in een onmogelijke wurggreep vasthielden, want ik wilde helemaal niet meer, maar ik moest!! Ik moest!!
Wachten is dodelijk.
Janneke gaf niet op. Liet zich weer van haar krukje achter haar computertje glijden en ging opzoek naar - naar het bleek - iemand anders. Zonder mij ook nog maar een blik waardig te gunnen. Zonder ook maar even de moeite te nemen om tegen me te zeggen: Sorry, oude hypochondrische man met ADHD, klein momentje."
Nee, niets daarvan. Ze kwam met Iemand Anders terug (leuke naam ook), die tikte voor de lol ook nog twee keer op het toetsenbord, en afdroop en waarna Janneke vriendelijk tegen mij zei: "Komt u maar."
Ik kwam.
Badend in het zweet.
"Krijgt u 1 of 2 prikken?", vroeg ze.
"-Uhm, kweenie", antwoordde ik onschuldig.
"Oh." Janneke schrok.
Ik schrok. Oh?
"Oh. Nee. Ik bedoel: Komt u voor de eerste of voor de tweede prik?"
"-Nee, dit is de eerste", antwoordde ik naar eer en geweten.
"Ja, nee, dan krijgt u er twee."
Ik zeg: "Zullen we maar met de eerste beginnen dan?"
Ze controleerde mijn bezittingen, gaf me een brief en ik kon me melden bij het hokje nummer 12.
Lijkbleek. Doodsbang. In pure paniek melde ik mij bij het aangewezen hokje. Daar sprak de hoofdzuster tot mij. Dat ik lekker moest gaan zetten, even lekker mijn mouw omhoog moest doen en even lekker moest ontspannen. Ik zat nog niet of ze stond al klaar om het ding in mijn linkerarm te jassen.
"Maar! Maar... Ik ben links!", riep ik ontzet. "Hij moet dan toch rechts?", vroeg ik, terwijl ik naar mijn linkerarm keek alsof ie er al bijna af viel.
"-Oh geen punt hoor, draait u de stoel even om."
Nou ja, wat nonchalant! Ik zou haast mijn 'goeie arm' hebben opgeofferd! Ze lachte en zei dat het allemaal meeviel en of ik nerveus was. Aangezien ontkennen overduidelijk een gênante vertoning zou hebben opgeleverd, bekende ik dat ik bang was voor alles wat bewoog.
Ze schoot in de lach. "Nou ontspan maar even lekker", zei ze weer en of ik uit Houten kwam of uit de omgeving en toen zei ze "Klaar".
Verbouwereerd wist ik niet of ik lachen moest of echt heel erg hard lachen, want ik had mezelf inmiddels twee keer begraven en herdacht zien worden. Welnee. Tooske was lief voor me.
Tot slot mocht ik even tien minuten wachten in de wachtkamer.
Vermoedelijk om te kijken of mijn linker gezichtshelft zou gaan hangen.
Geen probleem, meid. Wat kan er misgaan?
Ik naar de wachtkamer, waar de wachtkamerpolitiezuster even niet goed oplette, waardoor ik dus plaatsnam op een vre-se-lijk verkeerde stoel! Hoe durfde ik!
"Meneer! Dit is de stoel voor een half uur!"
Ik dacht: Ook goed. Heb net op tijd mijn goeie arm kunnen redden van een medische misser, mag ik even bijkomen?
Maar nee, niet goed.
"Hoe lang moet u wachten, meneer?"
Kordaat type.
Ik denk pot.
Kort haar ook.
Single.
Echt een Jet of Gerda. Zoiets.
"-Ze zei, tien minuten zei ze", zei ik.
"Dan moet u hier zitten. Ik loop even mee."
Het kleine beetje mannelijkheid dat ik net aan het terugveroveren was, was ik al weer kwijt. Ze wees naar de stoel en sprak de wijze woorden: "Hier kunt u zitten, meneer." Als een terechtgewezen scholier nam ik bedeesd plaats, maar kon het ook niet laten te vragen: "En, komt u me straks ook weer ophalen?"
Terwijl ze al wegliep mompelde ze zuchtend "Nee dat niet, meneer."
Maar waarschijnlijk was het "Jee, dat heb ik weer."
