De laatste zin
Je zou kunnen zeggen dat ik Matthijs van Nieuwkerk best hoog heb zitten. Of nou ja, in elk geval De wereld draait door. Ik vind dat een prettig positief programma waarin een feestelijk spotje wordt gericht op dikwijls onderbelichte zaken Zit je daar als gast zorg dan vooral dat je reet schoon is voor de flinke bos veren dat er in gestoken zal worden.
Ik geloof Matthijs. Hij is oprecht verheugd en oprecht verveeld, zonder dat onder stoelen of banken te willen schuiven. Dat, het tempo en de voorspelbaarheid zorgen ervoor dat ik dagelijks graag kijk naar de Halleluja's van de Dag.
De keren dat ik de aandrang voel om mijn kop koffie naar de TV te smijten, mikkend op het blijde, kritiekloze hoofd van de presentator, is dus te verwaarlozen.
Tot gisteren.
Het boek Judas werd besproken, volgens de schrijfster en tevens zus van de hoofdfiguur Willem Holleeder een testament voor haar dochtertje en familie. Het vierhonderd pagina's dikke boek vol terreur en familieellende in den treure uitgeschreven brengt de lezer in een staat van walging, afschuw en intense haat jegens de grote broer. Beter bekend als de knuffelcrimineel die bij College Tour mocht aanschuiven, columnist werd bij het blad Revue, een deuntje inzong met Lange Frans en maar wat graag op de foto ging met een keur aan bekende Nederlanders, eveneens verdacht van betrokkenheid van o.a. allerhande liquidaties en veroordeeld voor de ontvoering van Gerrit Jan Heineken.
Die dus. Onbekend bij niemand. Gevreesd door velen.
Het boek met een oplage van 80.000 exemplaren was werkelijk binnen een recordtijd uitverkocht, ongekend in Nederland. Een prestatie op zich! Grote kans dat u iemand kent die hem op de schappen heeft staan, tussen de roman van J. Voskuil en het zelfhulpboek "Hoe lees ik minder commerciële shit" in, zak maar zeggen. Een echte Hollandse bestseller. Ie-der-een wil lezen wat voor draak Willem was. Halleluja voor schrijfster Astrid Holleeder dus.
Matthijs' enthousiasme schiet door het plafond. Een spervuur aan vragen schiet ie af op zijn gasten, die al even lyrisch losgaan op dit geweldige literaire werk.
Astrid kan zelfs een carriereswitch maken.
Als je als kijker niet kippevel krijgt van zo'n sterke waterval aan positieve recenties en de neiging weet de onderdrukken om juichend op de bank te gaan staan dansen, dan is er iets gruwelijks mis met je inlevingsvermogen. En hoewel ik een zeker apathie koester tegen alles wat gehyped wordt, begon ik me stiekem af te vragen of ik toch niet zo'n exemplaar moest gaan proberen te bemachtigen.
Dat hield aan tot mister DWDD met zijn overenthousiaste muil en hysterisch gretig kijkende oogjes het niet kon laten de laatste regel uit het boek hardop voor te lezen! Want dat was zo'n opmerkelijke slotzin, daar moest dieper op ingegaan worden.
Ja, uiteraard!
Maar niet op TV!
Daar heb je het over met vrienden rondom de open haard of aan de bar, desnoods direct nadat je je zaad heb geloosd in wat-dan-ook: "Schat, die laatste zin, die hakt er toch wel in hoor." Kan mij niet schelen waar! Maar niet op nationale TV in een van de best bekeken programma's!! DAT DOE JE NIET!!!
De laatste zin!
Hoe haal je het in je hoofd!
Die laatste zin is medebepalend of het boek echt goed diep op je heeft ingebeukt. Die zorgt ervoor dat je nog meer over het boek gaat praten, dat je eczeem oploopt van spanning omdat je niet kan wachten op een eventueel vervolg. Helemaal als dat nog eens een slotzin blijkt te zijn dat alles wat je daarvoor hebt gelezen toch ook weer een hele andere lading geeft.
Ik vind het een doodzonde.
Ja ik weet 't, Matthijs is nou eenmaal een enthousiaste blijhoofd, maar dankzij deze spoiler koop ik het boek niet meer. Het was wat mij betreft iets te veel van het goede. Een cruciale zin te veel.
Tot zover. Tot later.
Reageren?