Hoop geloof en liefde
Zo'n vers, nieuw, onbekend jaar voor de boeg - inmiddels al 22 dagen oud - maakt me altijd opnieuw een beetje onrustig.
Nou is dat met mijn hersenaandoening niet zo heel moeilijk, maar toch. Een beetje jeukerig wordt ik elke keer.
Veel mensen hebben dat, denk ik. Vandaar ook dat we ons zelf steeds weer van alles voornemen: dit beter, dat anders, zus doen, zo afschaffen. Het is een poging om orde te scheppen in een onbekende ruimte, een nog te vullen tijd, in de hoop de toekomst een beetje in de hand te houden.
Goede voornemens stranden dikwijls.
Aan goede besluiten hebben we meer.
We (nee, nee heus niet alleen ik) hebben behoefte aan duidelijkheid en ordening. We zouden krankzinnig worden, voorzover we dat misschien al niet met z'n allen zijn, als we niet tientallen systemen, regels, verbanden en filosofien hadden bedacht waaruit we de wereld, het leven, het heelal zouden kunnen verklaren. En wie wat of waar in gelooft is een geheel vrije keuze, doorgaans althans.
Het is mij te makkelijk om alles op een God of een ander soortig hogere macht af te schuiven. Het blijft uiteindelijk een kwestie van 'geloven' en niet van 'zeker weten'. En van 'niet zeker weten' wordt ik kriebelig. Hoewel het mijzelf best eens aan daadkracht ontbreekt (niets is mij vreemd) hou ik erg van duidelijkheid en vastomlijnde randen, regels en afspraken. In dat soort kaders beweeg ik mij het liefst omdat het rust geeft en overzicht. Wat dat betreft zou ik een waanzinnig goede gelovige zijn, aangezien in dat fantastische sprookje alles van A tot Z uitgedokterd en vastgetimmerd is.
Andere mensen zetten de sterren in een lijn en aan de hand van die standen bepalen ze welke kant ze op willen.
Weer een andere groep legt kaarten, bekijkt glazen bollen en op TV zie je volwassen mensen elkaars handen langdurig begluren en diepzinnigheden uitkramen als: "De lange wijsvinger wijst op driftbuien, terwijl de korte pink een gezonde eetlust laat zien. Heb ik dat juist?"
Stomverbaasd zie je ze dan naar de handleesmeester kijken, getroffen door zoveel kunde en vernuft. De kwakzalver zegt dan, na enig turen: "U hebt 5 vingers aan deze hand", eenstemmig klinkt het 'Hoe weet ie dat?' Dan, zonder zijn blik ook maar 1 seconde van de hand af te wenden, spreekt het orakel: "U bent blond. Sterker nog: aan uw ringvinger valt heel duidelijk af te lezen dat u getrouwd bent".
Verbijsterd publiek.
Maar nog is de wonderbaarlijke ziener niet uitgesproken. Enkel en alleen door naar de vingers te kijken, de lijnen en de verbindingen te bestuderen kan hij onomwonden concluderen dat de mens tegenover hem nagels bijt ('U bent wat nerveuzig'), sigaretten rookt en hoogstwaarschijnlijk een vader, maar in elk geval een moeder heeft gehad.
'Dat klopt allemaal!!', roept de goedgelovige verheugd. 'Oohh's en Aaah's klinken vanuit de zaal.
En voor wie niet in staat is langs te komen en toch wil weten wat het nieuwe jaar gaat brengen, volstaat een (tering duur) telefoontje naar de studio.
Een krakerige, langzaam sprekende dame vraagt aan de Voorspeller of de liefde nog op haar pad zal komen, nadat haar man zes jaar geleden was overleden, 40 jaar getrouwd waren ze en ze mist de warmte van een man om haar heen.
De presentatrice vind het een mooie, gevoelige en begrijpelijke vraag en de Wijsneus aan tafel verteld haarfijn dat zij doorkrijgt van hogere machten dat de dame in kwestie een fijn huwelijk heeft gehad, al jaren weduwe is en dat zij hunkert naar de liefde...
Enfine, dat dus.
Iedereen moet maar weer fijn geloven wat ie wil.
Hoop moet je houden. Het gaat erom dat we er een mooi jaar van maken, hoe dan ook, met wie dan ook. Ik ben eeuwen geleden al gestopt te proberen het leven te begrijpen. Het is tenslotte al een hele kunst om je eigenste zelf een beetje in logische volgorde te zetten, laat staan het leven, het heelal en de liefde. Trouwens...
Over de liefde gesproken: Ik ben ho-pe-loos verliefd!
En da's, naar mijn mening, nog altijd het mooiste geloof.
Reageren?
