Ik zeg, zij zegt
Het is alweer een tijdje geleden, maar deze week ben ik weer eens tegen een prachtig exemplaar aangelopen. Of beter gezegd, ze zat voor me in de bus, met een vriendin, vermoedelijk. Zij was van het type 'ik zeg, zij zegt, hij zegt'.
Da's zo'n leuk tiep!
Da's iemand die een eerder plaatsgevonden dialoog, waarvan zij zelf onderdeel was reproduceert tegenover een derde, bij voorkeur op het woord nauwkeurig.
Waar het over ging, geen idee, maar ik hoorde zoiets als - ze sliste een beetje - dit :
'Dussh... ik zeg tegen hem, ik zeg dat ken je nou wel zeggen, zeg ik, maar ondertussen zit ik met de gebakken peren, zeg ik. Nouuu... toen keek die me aan joh, hij zegt : Jaaah!', zegt ie, "ik blijf niet aan de gang, zegt ie, hij zegt, dat is de derde keer in een week tijd, zegt ie. Dus ik weer tegen hem,, ik zeg: ben jij wel helemaal lekker, zeg ik..?!'
Ik vind dat zulk leuk volk om ongegeneerd af te luisteren.
Het lijkt er soms ook wel een beetje op alsof ze het er om doen. Degene die het aan moet horen snakt naar adem en beseft dat ze er nooit meer met geen woord tussen komt. Of ze Ik zeg, zij zegt lekker mee, dat kan natuurlijk ook.
Je hebt ook het commentaar-type. Dat deelt bij elke handeling mee wat het gaat doen en doet dat meteen.
Van de zomer zat ik met een vriend op een terras en er kwam zo'n gezellig stel aan gewandeld, hun blik mikten ze (vooral zij) op het tafeltje voor ons.
Zij wat te stevig gebouwd en hij net wat te klein voor haar en minimaal vijf jaar ouder. Niet dat dat wat uitmaakt. Ze stond praktisch voor me en ik hoorde haar zeggen :
'Zo hè hè, effe zitten', en ze zette haar figuur in beweging om plaats te nemen. Ze zat.
'Nou effe zien', ze pakte de kaart en bekeek het aanbod. Hij zei niet zo veel. Nadat ze een keuze had gemaakt pakte ze een pakje rookwaar uit haar tas ('Zo. Nou eerst een lekker sigaretje') en schoof de kaart door naar haar man: 'Kijk maar effe wat je wil, Sjaak.'
Het zou mij niet verbazen, bedacht ik me, als ze bij het eerste slokje uit haar glas straks ook nog zou zeggen: 'Zo. Nu eerst een slokkie!'
En verdomd, ze zee het!!
Och mens, d'r is zoveel moois te horen.
'Het kan toch niet zo zijn dat...'
Als u die eens hoort (politici, opiniemakers en bobo's gebruiken 'm vaak) dan moet u opletten!
Dikwijls komt er dan iets achteraan dat zegt dat juist het tegenovergestelde aan de hand is.
Op journaal, een man van Veilig Verkeer Nederland bij een kruispunt waar stoplichten ontbreken, tegen de journalist: "Zegt u nou zelf, het kan toch niet zo zijn dat hier stoplichten ontbreken!'
Uh, zo zit het inderdaad, meneer de bobo.
Of:
'Het kan toch niet zo zijn dat de zorgkosten de pan uit rijzen dat Jan met de pet het nauwelijks nog kan betalen!"
Ja, mevrouw de politica, zo zit het.
Afgelopen maandag zat ik in de wachtkamer van de fysiotherapeut. Een dame, zeer op leeftijd, kwam, ondersteund door wellicht haar dochter, de tamelijk drukbezette kamer binnen. Ze namen plaats een paar stoelen van mij vandaan. Hoewel de ongeschreven regel kennelijk vaak luidt : 'in wachtkamers houdt men zijn bek stevig dicht of fluistert men', (iets waar ik zelf enorm priegel van wordt), was het voor de dame van, naar ik schat dik in de zeventig, de uitgelezen kans om de actualiteit te bespreken.
Het oude mensje met wat droef gelaat, de grove lijnen in haar gezicht tekenden haar levenservaring zei zonder omhaal:
'Ze hebben hem hè, die moordenaar van Nicky Verstappen. (dochter knikte) Ze moste 'em kapot knallen, dat moste ze!'
Je kon werkelijk een speld horen vallen, alsof iedereen zijn adem inhield en het was er al zo stil.
Weet je wat ik wel eens tegen mezelf zeg, ik zeg wel eens tegen mezelf: ik zeg, je kan maar beter om mekaar lachen, dan met mekaar knokken.
En zo zit het.
Reageren??