Black mirror
"Dit is wel een heel bizarre aflevering van Black Mirror", las ik van de week ergens. Eén van die duizenden creatieve uitspattingen die opeens opduiken op verschillende socials, als reactie op de huidige toestand.
Wie ze maakt, waar ze vandaan komen, geen idee maar sommige (zoals die) raken de grens met de weerbarstige werkelijkheid.
Ik heb de Netflix-serie (aanradertje!) hoog zitten en ik begrijp de vergelijking ook helemaal.
Het is de nieuwe werkelijkheid.
De maatregelen worden bedacht, wereldkundig gemaakt, ingevoerd en door het volk grotendeels volgzaam nageleefd.
Als dat niet voldoende blijkt, volgen de sancties. Politie en boa's op straat moeten de tegendraadse minderheid onder de duim houden. Het volk wordt aangesproken, gecorrigeerd, gewaarschuwd en beboet indien nodig.
Het lijkt zowaar te helpen.
Het volk krimpt verder ineen.
Zo denkt men dat dat uiteindelijk deel van de oplossing kan zijn, beetje afgekeken van omringende landen, maar dat maakt niks uit. Je hoeft tenslotte niet het wiel opnieuw uit te vinden als die reeds werkende is. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof de experts en zelfs Rutte doet het overtuigend goed, dus ik volg alle bevelen strikt op. Maar het begint sluipenderwijs de nieuwe werkelijkheid te worden en dat vind ik knetterbeangstigend.
Thuis is het al vanzelfsprekend dat één van ons de boodschappen doet, dat de ander in zijn eentje de gedoogde frisse neus haalt en we hoesten en niezen keurig in doekjes, mouwen en servetjes.
Het is al helemaal normaal dat ik, zonder nadenken als een hondje van Pavlov, met een boogje iemand passeer op de stoep. Er is zowaar even kort oogcontact met de tegenligger op de weg want we weten allebei dat iemand moet uitwijken. Wie bezwijkt het eerst onder de sociale druk van opgelegde sancties?
In de Etos (die tot mijn verbazing nog of weer open is) staat een dame bij de deur die me rustig uitlegt dat ik de markeringen op de vloer moet volgen, om zo contact met anderen te minimaliseren. Natuurlijk doe ik dat.
Net zoals ik bij Appie Hein verplicht een winkelwagen meeneem die net daarvoor door een medewerker is ontsmet en schoongemaakt. Er wordt omgeroepen dat beste Appie er alles aan doet om het winkelen zo veilig mogelijk voor ons te houden, met het vriendelijke, toch dringende verzoek of wij dan de gegeven ristricties van de overheid willen naleven.
Vanzelfsprekend, denk ik dan.
Ik houdt afstand.
Ik wacht.
Ik ben geduldig.
En ik ben ernstig op mijn hoede. Tenslotte is dit net zoals autorijden: je houdt rekening met de fouten van anderen.
Ik zocht speciale specerijen voor een Indisch gerecht, maar die kan ik niet vinden of ik kijk niet nauwkeurig. Je voelt je niet bepaald senang genoeg om effe uitgebreid te gaan zoeken en opzoek gaan naar een leuke vakkenvuller lijkt haast kansloos, zeker niet als je geacht wordt die winkelwagen steeds mee te trekken.
La'ma zitten, denk ik dan. Ik los het wel anders op.
Bij de kassa begroet de medewerker mij van achter plexieglas. Ik betaal contactloos want de bank heeft het limiet verhoogd, zodat ik zo min mogelijk hoef aan te raken.
De stralende zon verraadt dat het ooit anders was. Deze beteugeling hoort niet bij dit weer. Het contrast is te groot.
Ik woon in Houten, wat ik ook wel eens liefkozend Centerparcs noem, en als hier de winkels dicht zijn en er bijna niemand op straat is, heeft het bijna iets spookachtigs.
Het is de nieuwe werkelijkheid waarin we leven en het stemt me droef.
Alles waar je over een heel lenteseizoen hebt uitgekeken is uitgesteld, of erger afgelast. Van die dingen die sleur doorbraken en je hielpen gedachten te verzetten.
Poeff..!! Weg.
"We kunnen dus concluderen dat het jaar 2020, zeg maar, in zijn geheel is gecanceled?", kwam onlangs in een meme voorbij op Instagram.
De vraagteken erachter maakt het nog meer schrijnend: het komt van een roepende in de woestijn. Wie het weet mag het zeggen.
Thuis heb ik de regel ingevoerd dat we overdag de actualiteit mogen volgen, journaals, debatten en persconferenties, maar na 18.00 uur steken we allebei enthousiast diep onze kop in het zand.
Dan gaat de chips op tafel, de kaarsjes aan, hebben we andere gesprekken en kijken we een goeie, leuke, grappige of slechte film of serie.
Black Mirror hebben we, zeg maar, even gecanceled.
Pas goed op jezelf!
Groet.
