I'm an ADHD'er in London
Nou weet ik niet hoe dat zit met andere ADHD'ers, maar ik ben niet bepaald een volger. In hoeverre je deze geestesziekte kunt koppelen aan de onderscheid tussen Volger en Leider weet ik eigenlijk ook niet.
Net zo min of het überhaupt verband gaat houden met dat wat ik uiteindelijk wil vertellen. Ja, welkom in mijn wereld.
Hoe dan ook, 'volgen' is niet een uitgesproken kwaliteit van me, za'k maar zeggen. Ik beuk dikwijls graag baldadig, maar toch met een bepaalde precisie, tegen de omheining van regeltjes aan en neem met grote spanning tussen de spijlen door een kijkje naar de overkant. En als echt niemand kijkt doe ik ook nog wel eens iets wat echt niet mag.
Vriendlief niet.
Die is wat gereserveerder, meer behoedzaam en beter voorbereid.
Ik ook, maar dat is vooral theorie. We zijn wat dat betreft een ideale aanvulling, want ik loop met een bepaalde zekerheid subiet in zeven sloten tegelijk, als ik niet oppas.
Wanneer je - ik dus - dan opeens - geheel blanco - in hartje Londen staat (niet geheel onverwacht natuurlijk; voorbereiding, vliegreis en verder vervoer even gecensureerd, anders komt u nooit meer aan uw eigen leven toe), zoals mijn Lief en ondergetekende van de week stonden, dan slaat de ADHD mij kennelijk nogal wild om de hasses.
Mijn ogen keken uit hun kassen, mijn hoofd tolde en mijn geest draaide overuren in de derde versnelling om de hectiek en de kakelverse, kreukvrije indrukken enigzins te rubriceren en te stroomlijnen, zodat een keurig overzichtelijk geordend plaatje zich voor mijn geestesoog kon opdoemen. Maar niets daar van. Vergeet het maar.
Het ongeduldige vee verdrong zich van alle kanten voor mijn voeten, zeulend met plastic tassen, al bellend, krantlezend, starbucks drinkend, trolleys duwend of trekkend, miljoenen talen sprekend. Ondertussen probeerde ik uit alle macht mijzelf te localiseren te midden van dit geweld. Amper kon ik besluiten of ik beter omhoog kon kijken om alle architectuur op te slurpen zodat ik daar niets te veel van zou missen of recht vooruit om onfortuinlijke botsingen met de mensheid, dat overduidelijk massaal had besloten op dat moment ook juist daar te zijn of om gemist verkeer van rechts(!) - godbetert - te voorkomen.
Na slechts 1 rondje en twee keer overstappen in de Londense metro wist ik zeker dat men op een dag mijn in verre staat van ontbinding zijnde overblijfselen, verlaten in een onguur hoekje in deze catacomben terug zou gaan vinden, ware het niet....
.... Als laatste onderdeel trouwens van mijn verrotting zouden mijn ogen er uit rollen, lichtjes stuiteren, wonderbaarlijk genoeg honderden passerende gympies, dames hakjes en heren loafers missend, om tenslotte tot stilstand te komen in de geul van een afvoerputje, ergens in een hoekje van de ontelbare tussendoorgangetjes. Mijn pupillen stonden geheid nog net zo panisch en hysterisch als toen ze eruit plopten..
Ware het niet dus dat mijn Lief de leiderschapsrol enigszins moeiteloos op zich nam, nadat ik schamper bekende dat ik eigenlijk op standje 'Overleven' stond.
Lang leve de pilletjes!
De dag daarna gingen we naar het afscheidsconcert* van Adele** in het Wembley Stadion. Daar had ik mijn voorraad snoepjes, zoals Vriendlief ze meestal noemt, eigenlijk op afgestemd. Na hoogstens een uur in Viberating London had ik al drie ruisonderdrukkers achter mijn kiezen.
Mijn processor kon het simpelweg niet aan.
Desalniettemin genoot ik de oren van mijn kop! Alles wat ook maar even typisch Londen was moest natuurlijk in het echt worden aanschouwd.
Ja je bent een toerist of je bent het niet.
Dus ook uiteraard effekes langs West End, de uitgaanswijk van Londen. Barstensvol bioscopen, casino's en theaters waar musicalminnend mensheid ruimschoots aan hun trekken komt.
Nou is in mijn geval 'minnend' een beetje te groots gezegd, maar de musical The Phantom of the Opera, mijn eerste musical die ik twintig jaar geleden zag in het Scheveningen Circus Theater draag ik een warm hart toe.
Toen besloot Vriendlief dit hele tripje, dat hij mij - ook nog eens! - cadeau had gegeven en om het hoogtepunt - needless to say dat dat het concert van Adele was - heen was gebouwd, van een extra dikke laag goud te voorzien.
We stonden voor de deur, op West End, waar The Phantom speelde en hij zegt: 'Doe je rugtas maar open want ze controleren je tas bij de ingang.'
Dat in mijn ADHD-hoofd binnenkwam alsof ik een forse duw kreeg richting de portier en mezelf in 'a split second' terugvond middenin de hal van Her Majesty's Theatre.
In een volgende oogwenk zat ik 'flabbergasted' op de tweede rij in die onwaarschijnlijk prachtige zaal, naast mijn schat en voor ik het goed en wel doorhad speelde The Phantom - the original - zich voor mijn ogen af. Ik geloof dat ik beslist nog nooit zo verbluft hebt gestaard als die middag. Voor mijn gevoel uren nadien nog.
Een slechts drie dagen durende stedentrip dat zich in een moordend tempo van hoogtepunt naar hoogtepunt heeft bewogen en waarvan ik nu nog maar moeilijk kan geloven dat ik daar onderdeel van ben geweest.
Dat je met 98.000 man in een stadion zit voor 1 vrouw en dat je daarna straatvullend met duizenden tegelijk richting de metro gaat, georganiseerd en rustig.
Dat je met je Liefde door Londen loopt, waar het leven je, gevoelsmatig, in sneltreinvaart doorheen jaagt en waar altijd iets te doen is, ook als er niks te zien is, en andersom.
Dat je na 20 jaar The Phantom weer ziet, maar dan wel 'effekes' op West End, even tussen neus en lippen door, althans voor mijn beleving en dat nog urenlang nadreunt tot diep in de laatste gangetjes van mijn geheugen.
Dat je - last but not least - een vriendje hebt die doorgaans beter volgt dan leidt, maar zich heeft laten zien als een uitstekende gids, eentje van stille wateren en klaarblijkelijk diepe, verrassende gronden.
Jep, ik heb mooi stapeltje herinneringen en daar ben ik dankbaar voor.
Toen het leven weer zijn gewone loop nam, eenmaal thuis, en we toch maar even boodschappen gingen doen, nam hij de grappend de leiding.
'Jaa', zei hij bijna giechelend, 'nu heb je wat aangezet, nu ben ik de baas.'
Ik lachtte en zei niets.
Je moest eens weten, dacht ik, wat jij hebt aangezet.
Maar dat, dames en heren, is voor deze site veel te prive.
Gegroet, en heb nog een mooie zomer:)
*Bij thuiskomst lazen we dat Adele de overige twee concerten wegens stembandbeschadiging heeft moeten annuleren.
** Geheel onnodig om te zeggen hoe fan-fucking-tastich dat was!!
Reageren?