Ooit werden ze bijna ergens uitgezet vanwege geluidsoverlast en het lastig vallen van overige gasten.
Sindsdien zoeken ze wijselijk elke keer een andere locatie.
Met Sherry in de vrouw haalden ze werkelijk het slechtst in elkaar naar boven. Maar daar stond dan enorm veel plezier tegenover. En een stevige kater de volgende dag.
'Doe het dan voor mij, Leen', klonk het smekend aan de andere kant van de telefoon. 'Aaahh plieeeesss Leen?'
Maar Lena wilde van geen wijken weten.
'Lies, vorig jaar deed ik het ook voor jou en als ik me niet vergis de editie daarvoor ook!'
'-Ja nou!? Daar zijn we toch ook vriendinnetjes voor, Leen, aaah toe nou, ik wil niet alleen! Het wordt weer gigantisch lachen! Weet je nog, vorig jaar?'
Lena blokkeerde uit alle macht de herinnering omdat ze anders geheid wéér in de lach zou schieten.
Ze probeerde haar vriendin met de wissellijn af te troeven :
'Ik heb een wissel Lies, dus ik moet...'
'Helemaal niet! Jij hebt nooit een wissel, jij wordt amper gebeld, dus daar trap ik niet in meid.' Ze schoten allebei in de lach. En als Lena in een lachbui verzuipt, dan heb je haar.
Althans. Bijna.
'Lies, luister', begon ze voorzichtig toen het lachen verstomde, 'een Dating Event... Op Valentijnsdag... Dat kan toch echt niet meer! Da's hetzelfde als wanneer ik in de kroeg opeens weer breezertjes ga drinken.'
'Ho ho, correctie mevrouw, het is een Speed Dating Event van Lexa en dat is helemaal van nu, en ten tweede doe nou niet zo Tijd voor Max!'
'Lies, come on!'
Nu was het Lena die smeekte. 'Vorig jaar waren het ook allemaal twintigers met te veel vrije tijd en te weinig hobby's, ik dacht al meteen bij mezelf : mijn god wat doe ik hier!'
'Is dat zo?' Lies klonk verbijsterd. 'Waarom heb je me dat niet meteen gezegd?'
'-Dat heb ik gezegd en jij zei dat je je enorm vermaakte en bovendien, jij had je zinnen gezet op.. op.. hoe heet dat joch ook al weer, Ferdy.. Ferry, Freddy, Ferdinant .. zoiets? Zo was het toch?'
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn dus Lena zag haar kans schoon om haar statement wat extra kracht bij te zetten.
'En al die Events zijn gericht op geld en die kerels, Lies, die komen toch maar voor één ding en dat weet je net zo goed als ik.'
Daar was vriendin het niet mee eens.
'Da's nou echt gelul van je. Ten eerste, er zitten genoeg serieuze mannen bij en ten tweede, zelfs als dat zo is, wat is er mis met dat ene ding? Alsof het bij jou nooit jeukt tussen de benen als je een lekkere vent ziet!'
'Dat ontken ik toch ook niet Lies, ik zeg alleen...'
'Ja en ik zeg alleen dat je het moet proberen. Niet geschoten is altijd mis en je hebt al te vaak misgeschoten. En ik ook. Het is bijna Kerst, Leen en je weet het hè..?'
'Niemand mag met kerst alleen zijn', riepen ze gelijktijdig, schaterend. Met dat zotte argument had ze Lena vorig jaar over de streep getrokken.
'Doe het dan voor mij, pliiieeesssss Leen? Als we dit keer niks leuks binnen hengelen dan gaan we nooooooiiit meer. Oké? Aaawhhh plieeeess?'
Even bleef het stil.
Toen zei Lena:
'Wat ben je toch een doortrapt loeder. Vieze Lies, dat ben je!'
Lies leek een aantal gaten in de lucht te springen van blijdschap.
Lena zei : 'Ik doe het voor jou. Voor de laatste keer! Echt de allerlaatste keer!'
'-Tuurlijk, tuurlijk snap ik helemaal', giechelde Lies, 'maar trek je wel wat leuks aan?'
'Ja wat? Ik heb niks leuks!'
'-Ooh dat zei je vorig jaar ook! We moeten weer shoppen!'
Lies juichde haast. 'Zullen we morgen afspreken in de stad? Twaalf uur bij Teddies? Ik kan namelijk ook wel weer een outfitje gebruiken.'
Shoppen.
Een noodzakelijk kwaad.
Zo zag Lena dat altijd al. Maar ze had nu toch al ingestemd met het Dating Event, dus dat rondje winkelen kon er ook nog wel bij.
'Prima. Zie ik je morgen bij Teddies. Ga ik nu ophangen en mezelf afvragen waarom ik nou weer in godsnaam ja tegen je heb gezegd, oké?'
Lies lachte luid.
'Nee joh, wordt hartstikke leuk! Happy Valentiiiinneeee!'
Lies verbrak de verbinding en Lena plofte op haar bed.
De volgende dag, om precies twaalf uur, staat ze voor de etalage van Teddies. Keurig op tijd en Lies weer keurig bijna tien minuten te laat. Ze zag haar aankomen en mompelde: als ze morgen zo te laat is bij de Dating dan heb ik een hard hoofd in een goeie afloop. '
De twee vriendinnen gaven elkaar een omhelzing, een kus op de wang, een "hòôhoii" en gebroederlijk arm in arm doken ze het grote winkelcentrum in.
Jut en Jul samen op stap.
Lena kwam uiteindelijk thuis met een geweldig mooie jurk. Ze kon zo rechtstreeks op de rode loper van de Oscars uitreiking, met George Clooney aan haar zijde. Maar ze zou hem geheid uit beeld van alle camera's en fotografen hebben gedrukt.
Heel soms vond ze iets in een winkel dat voor haar gemaakt leek te zijn, maar dat was uiterst uitzonderlijk.
Ze trok haar nieuwste aanwinst nog eens aan en bekeek zichzelf goed in de grote spiegel naast haar slaapkamerdeur. 'Je hebt van die dingen', zei ze hardop tegen haar gelijke in de spiegel, 'en die kloppen helemaal. En dit is daar nou één van.'
In gedachten zag ze zichzelf in die jurk van het ene tafeltje naar het andere sierlijk zweven, een verpletterende indruk achterlatend bij al die botergeile kerels. Ze zouden allemaal acuut in het gelid springen voor haar.
Aan de ene kant vond ze het fijn als de man een beetje de leiding nam en niet enkel in bed. Tegelijkertijd vond ze het ook zeker wat hebben als ze haar charmes in de strijd kon gooien en feilloos de gevoelige plekjes van de mannen wist te vinden. Een beetje spelen met de macht.
Ze moest om haar eigen fantasie giechelen.
Stel je nou toch eens voor...
Stel nou dat ze dit keer wel echt een leuke vent tegen zou komen. Stel nou dat ze werkelijk op Valentijnsdag de ware Jacob ontmoette! Op Valentijnsdag!
Dan kan ze rechtstreeks bij Robert ten Brink aanschuiven op de bank want het zou een fantastisch verhaal opleveren.
En wat was ze toch toe aan een geschikte vent! Eentje die lekker in zijn vel zit, beetje dezelfde leeftijd, dezelfde levensfase, mannelijk en onafhankelijk. Tikkeltje macho, maar niet te.
Dominant.. Ja mag wel, maar niet te.
Gewoon van alles niet te.
Zo'n precies-goed-vent, die bestaan toch wel?
Wat zou haar moeder er van zeggen?
'Kijk mam, dit is hem. Ik heb hem van een Dating Event! Zie je nou wel dat ik niet de enige sneuneus ben!'
Ze moest lachen om al die diepgaande overpeinzingen.
Ze wist wel dat moeders niks wilde weten van al die moderne capriolen, zoals internet en apps. Elkaar ontmoeten deed je vroeger in de kerk of via, via op een verjaardagsfeest. Of je ging eens een keer uit en dan flirtte je wat. Niet zoals nu... Och och, Lena hoorde de klaagzang van haar moeder als een echo in haar oren.
Lena draaide nog eens een rondje voor de spiegel en liet zich daarna in de stoel vallen bij het raam van haar slaapkamer.
'Wat zou ik het toch leuk vinden...!'
Het leek haast alsof ze het universum in haar richting wilde bewegen. Ze staarde naar het plafond. Alsof ze door het dak heen naar een hogere macht zocht. Iets of iemand die haar nu de absolute zekerheid kon geven dat ze het leven niet alleen hoefde te leven. Dat er wel degelijk een geschikte man op haar wachtte.
Als ze die zekerheid maar kon krijgen dan had het ook niet meer zo'n haast, want op een dag komt het dan toch wel goed. Maar juist dat onzekere...
De liefde...
Lena wurmde zich uit haar jurk en hing 'm zorgvuldig in haar kast.
'Veel te overdressed', zei ze hardop toen ze kastdeur weer dicht schoof. 'Volgens mij is een jeans goed genoeg.'
Op Valentijnsdag schrikt ze wakker. Waarvan weet ze niet, maar ze vermoed van haar eigen onrust. De zenuwen gieren al door haar lichaam en ze heeft haar ogen amper een minuut geleden geopend.
Wat had ze zich nou toch weer op de hals gehaald!
Dat Lies het allemaal prachtig vind, dat geflikflooi en eindeloos gedraai om elkaar heen, dat is prima, maar waarom had zij nou 'ja' gezegd!
'Dit is niks voor mij', zei ze en wreef de slaap uit haar ogen. 'Je zal zien, het loopt toch op niks uit. En ondertussen ben je weer twee dagen zoet geweest met die ellende en waarvoor? Voor niks!'
Nou ja, niet helemaal voor niks.
Tenslotte was het nog 25 euro inschrijfgeld dat neergeteld moest worden. Ter vergelijking: Dat zijn zo'n 6 flessen Manzanilla.
Ze kijkt op de klok en ziet dat het al tegen tienen loopt.
Ze voelt zich uitgeslapen en fit, maar ziet tegelijkertijd enorm op tegen de grote Datingsshow, die over drie uurtjes plaatsvindt in de achterzaal van eetcafe 'De Wijze Kater'.
'Het is een Dating Event in de middag!', verzuchtte ze. 'In de middag! Hoe kinderachtig wil je het hebben!' Het voorspelde allemaal niet veel goeds.
Het geluid van een binnenkomend berichtje verstoorde Lena's gedachten. Ze pakte haar telefoon en las wat Lies haar appte: “Goodmorning Sunshine, heb je d'r al zin an? Ik zie je straks and happy Valentiiinnnneeee!”
Lena begon hoe langer hoe meer weerstand te voelen tegen dat uitgeperste, commerciële Valentijnsdaggeneuzel. Je kon de radio niet meer aanzetten of opeens is alles Valentijn! Vraag nu je plaat aan, speciaal voor jouw Valentijn!, roept de blije DJ om de tien minuten en weer een andere plaatjesdraaier wil jouw Valentijnsliefdesverhaal horen en als je jouw Valentijn wil verrassen stuur dan nu een appje naar flikkertochop met dat geouwehoer! En dan nog maar te zwijgen over de televisiereclames. Ik heb nog nooit zoveel reclame gezien van bloemisten als in deze dagen!”
Voor Lena het goed en wel besefte had ze haar hele beschouwing naar Lies geappt, die alleen maar reageerde met : “Uhm... verder wel alles goed, meid?'
Een smiley. “Natuurlijk, hier alles oke! Ik zie je straks, happy Valentiiiineee!”
Ze voelde zich een slecht mens. Of althans, een slechte vriendin.
Ze had zelf ja gezegd dus het was nergens voor nodig om Lies mee te trekken in haar bedenkingen over de hele boel.
“Het is de laatste keer!”zei ze tegen zichzelf in de spiegel, op de meest bemoedigende toon die ze kon opzetten. “En wie weet schiet die achterlijke, klote cupido zijn pijlen een keertje raak!”
Tien voor een komt Lena aan bij de Wijze Kater. Lies is zelfs op tijd, maar Lena vermoed dat dat vooral door haar klapperende hormonen komt.
De vriendinnen kussen elkaar en Lies merkt op dat de nieuwe jurk plaats heeft gemaakt voor een skinny jeans met scheuren.
'Je vond het zeker te overdressed?'
Lena knikte. 'En de echte ware oetlul vind dit ook prachtig. Anders is het niet de ware oetlul.'
Lies lachte. 'Maar heb je er wel een beetje zin in?'
'Als er niet van die twintigjarige puistenpubers rondlopen dan komt het vast goed.'
'Goed Leen, Here we go!'
Lies trok de deur open en melde zich aan de bar.
Achter in de ruimte stond een dame bij een geïmproviseerd tafeltje.
Nadat de hele club binnen was, heette de gastvrouw het gezelschap welkom. In de ruime zaal zag Lena een groot aantal tafels staan.
'Goed. Voor de mensen die het nog niet kennen, leg ik even kort de spelregels uit', zei ze vriendelijk, maar dwingend. 'Het is de bedoeling dat de dames plaats nemen aan een tafeltje en dat de heren rouleren iedere keer als de bel gaat. Je krijgt 5 minuten om met elkaar te praten.
De gesprekspartners schrijven de naam op hun matchkaart als ze die persoon nogmaals willen ontmoeten. Als beide gesprekspartners dat hebben gedaan, ontstaat een match. Is dat duidelijk tot zover?'
Lena keek om zich heen en zag overal knikkende hoofden. Ook Lies deed gretig mee.
De gastvrouw besloot haar betoog door te zeggen dat ze de uitslag nog dezelfde middag bekend zal gaan maken. 'Iedereen krijgt zijn matchkaart terug. Heb je een match? Dan staat op jouw matchkaart het telefoonnummer van jouw match erop en tijdens deze middag kan je, desgewenst, meteen uitgebreider kennis met elkaar maken. Nou, is dat duidelijk?'
'-Ja juffrouw', wilde Lena roepen, maar ze hield het bij een beleefd knikje.
De zenuwen gierden al veel te veel door haar lijf.
'Goed, laten we beginnen. Heel veel plezier!'
'Kom', toeterde Lies, 'wij pakken deze plekken'. Ze sleurde Lena mee en even later hadden ze de twee tafeltjes naast elkaar bezet. 'Heb je al wat leuks gezien?'
Lena schudde haar hoofd. 'Daar ben ik te nerveus voor, maar gelukkig doe ik het allemaal voor jou!', sneerde ze richting Lies.
De bel klonk.
Het spel was begonnen.
Lena hield haar blik gefixeerd voor haar uit. Ze durfde nauwelijks op of om te kijken, terwijl om haar heen allerlei jongemannen zich verplaatsten en uiteindelijk aan een tafeltje plaats namen.
Ook aan haar tafel verscheen een jongeman.
“Hallo', zei een zware, maar vriendelijke stem.
Ze keek op en keek rechtstreeks in twee lieve, lichtbruine ogen. De slanke, lange man voor haar had een baardje van twee of drie dagen. Kleine kuiltjes in zijn wangen die ze even vluchtig opgemerkt had en een rijtje stoere, witte tanden. Een beetje slag in zijn haar.
Lena was zowaar onder de indruk.
Hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen. Nog een beetje ongemakkelijk pakte ze de hand en zei haar naam: 'Hoi, ik ben Lena Oldeninck.'
De man voor haar ging zitten.
'Hallo Lena. Ik ben Harry. Harry Rustema.'
