"Ik ken u wel', zei de oude man die, ogenschijnlijk wat vermoeid, naast me kwam zitten op het bankje. 'U schrijft stukkies op de internet. Vandaar.'
De internet, mijn aandacht had ie.
Ik keek hem vriendelijk aan, maar verder dan 'Oh echt?' kwam mijn geest niet.
'Ja ik doe zelfs bankieren over de internet, nou, daar beginnen de meesten van mijn leeftijd echt niet meer aan, kan ik u verzekeren.'
Dat 'u' vond ik charmant. En misplaatst. Dik in de zeventig, denk ik dat ie wel was. Hij was veel meer u dan ik, maar ik liet het maar zo.
'Internet is wel een mooi ding, beetje surfen zoals dat heet he, en ik lees graag, snapt u wel?'
Ik snapte het en besefte dat de man niet zozeer om mijn mening over de dingen des levens verlegen zat, maar misschien eerder een excuus zocht om vrijelijk tegen me aan te praten. Als je dat in je eentje in het wilde weg op straat doet, krijg je toch een beetje blikken. Overigens ging de blik van de man langzaam van links naar rechts, naar de voorbijgangers op straat, de wereld die aan hem voorbij trok rustig gade te slaan.
'En nu kan ik het mis hebben hoor, dat kan best, maar ik meen me te herinneren dat ik uw website wel eens voorbij heb zien komen, want ik lees namelijk ook graag stukkies. En dan klik je eens ergens op, en nu herken ik u dus. Vandaar dus.'
Ik voelde me opeens een onwijze commerciele flikker.
Het viel niet te ontkennen dat ik best veel reclame maak op het grote WWW. Maar ik verdien hier verder niks mee. Hooguit een like, een lieve comment af en toe, soms een mailtje en dat vind ik al bijzonder leuk: dat men de moeite neemt om iets van me te lezen en daar op te reageren.
Maar tot vandaag was ik nog nooit werkelijk herkend op straat. Ik zei dat ik me gevleid voelde en dat dit een primeur in mijn leven was, waarop hij wat afwezig lachtte.
Hij zei: 'En nou zit u hier zeker, op dit bankie in de stad, de mensheid een beetje te begluren, zodat u daar later een stukkie over kan schrijven, is het niet?'
Een seconde of wat twijfelde ik of ik hem uit moest leggen dat het niet zo eenvoudig is als meneer schetste, dat een stukkie schrijven ook nog inspiratie, timing en nog wat ingredienten behoefde, maar ik hield het voor me. Dan klink ik vast als zo'n vage zweefteef, zoals mijn vriend zou zeggen. Bovendien, een bakker verraadt ook niet hoe die zijn speciale brood bakt.
Een verse glimlach toverde ik op mijn gezicht en antwoordde 'Tjaa, je weet maar nooit he'.
'Weet u', zei hij somber, 'ik zou zo graag eens dat er eens iemand een aardig stukkie over mij schreef. Ik heb een heel leven achter me, verhalen genoeg hoor, reken maar. Maar daar hebben de mensen geen oren naar, die tijd is geweest. Alles moet maar snel en sneller.'
Die opmerking ontroerde me tot op het bot, ik weet niet waarom.. Maar ik wilde hem een soort van hart onder de riem steken: 'Als u me nou eens uw naam verteld, misschien dat ik een leuk stukkie over u kan schrijven op mijn website, die weet u tenslotte al te vinden.'
Toen keek hij me aan.
'U, meneer? U schrijft geen stukkies, u zet zinnen achter elkaar, daar barst het van op de internet. Men let nergens meer op, lijkt het, noch op inhoud, noch op grammatica. Daar kregen wij vroeger lineaalklappen voor, meneer, op de vingers, zonder pardon.'
Ik wist niet wat ik vervelender vond, dat ie mijn stukkies afkraakte of dat ie dat zo uiterst beleefd deed.
'Weet u wie goed schreef, foutloos, met verhalen recht uit het echte leven gegrepen? Simon Carmiggelt. Menselijk, zo schreef die, puur en menselijk. Dat kan u niet, al zou u het willen. Dat kan niemand meer. Niet zoals Simon.'
Nee, natuurlijk zou ik nooit een Carmiggelt worden, dat verbeeld ik me ook helemaal niet, maar ik hoefde me toch ook niet zo af te laten branden? Dus ik sneerde:
'Ik zal u zeggen meneer, u bestaat niet eens! Ik zit nooit op een bankie, zomaar ergens in de stad! Ik zit u gewoon van A tot Z te verzinnen!' Nu. Hier. Op mijn kamer.
Opnieuw keek de man me somber aan.
'Dat is het nou precies. Simon zou mij zijn tegengekomen.
Variant van Robert Long's column Simon uit Vandaag geen nieuws.
Reageren?