Positief bekijken
De TV-wereld schudt op zijn grondvesten.
Een bonte, kleurrijke stoet enthousiastelingen zal die witte, incestueuze en eenkennige kliek eens stevig laten klappertanden van verwondering!
Althans.., dat maak ik er van.
Omroep Zwart is coming.
Er is al zoveel over gezegd. Alleen al over naam die - zoals te lezen is op hun website - symbool zal komen te staan voor alles wat positief is. En niet dat je bij de zwart meteen denkt aan slechte, nare dingen. Zoals zwartrijden (bah) en zwarte humor (hè nee zeg)
Nee, wie zwart denkt, denkt positief, zo luidt het credo.
Maar dat is nogal wat!
Die lat ligt hoog!
Ons cognitieve vermogen is daar helemaal niet op gebouwd. We denken immers ook niet aan blauw asfalt, een gele rouwstoet of aan paars cement.
Jaa, heel goed, mevrouw, cement is grijs. Donkergrijs, zelfs. Net wat u zegt!
Zwart is somber, donker, onheilspellend.
Maar ook chique, diplomatiek en het kleedt heerlijk af.
Ons hokjesgeest zit dermate diepgeworteld, dat een afwijking acuut leidt tot wrijving en ongemak en in een samenleving die almaar meer op het individu is gericht, raken we bijster snel in paniek van gerammel aan ons hokje.
Netflix, Spotify, YouTube, interactieve TV, Google Home, smartphones en smartwatches: het draait allemaal op onze persoonlijke voorkeuren. Niet die van de buren of je lief : jij bent het stralende middelpunt in alle playlists en nieuwsfeeds.
Het hokje waarin je geest bewaard wordt met elk nieuw ingegeven voorkeur nauwer en nauwer.
Het voelt veilig, vertrouwd en het is rustgevend voorspelbaar. Wat we geloven, dat lezen we en wat we al vinden, wordt onderstreept door wat we lezen.
Omroep Zwart rammelt aan de poorten en voorziet in de behoefte die er overtuigend is. Naar mijn bescheiden mening timmeren zij hun eigen hokje. Want uiteindelijk verwordt dat 'eigen` geluid ook tot een mening, een stroming, een golfbeweging in de ruimte. Precies zoals de gevestigde orde nu al is: niets meer dan voer voor eigen soortgenoten.
Wat gaan we zien straks?
OpZwart? Het perfecte zwarte plaatje? Het Zwartjournaal?
Meer van hetzelfde, maar met zwarte presentatoren en verslaggevers die zwarte onderwerpen bespreken, omlijst met zwarte muzikanten en reclameblokken met zwarte acteurs en actrices? Hoe vernieuwend zal het zijn?
Misschien is vernieuwing niet zozeer het uitgangspunt, maar eerder 'verfrissing'?
Hoe dan ook, het kan niet te zwaar worden, want anders valt de positieve associatie met zwart in duigen.
Of krijgen we toch meer anti-zwarte Pieten discussies? Worden we eindeloos meegesleurd in ellenlange documentaires over het slavernijverleden? Zien we ons geconfronteerd met undercover-programma's die onomstotelijk vastleggen dat mensen, die niet Jansen, de Boer of Bakker heten schandalig worden benadeeld bij sollicitaties, en wat dies meer zij. Dubieuze aanhoudingen, verdachtmakingen, racisme op straat...
Kom maar op, stel aan de kaak, wat aan de kaak gesteld moet worden, maar het is niet dat het er nog niet is. Zou het nu dan te summier zijn of te eenzijdig belicht?
En wie is "we" eigenlijk?
"We" zijn de mensen in dat andere hokje. Dat voor zo'n staaltje waarheid helemaal niet te porren is. Dat wegvalt bij woorden langer dan drie lettergrepen. Dat domweg die hele omroep niet wenst te vinden. Maar dat zijn, veronderstel ik, juist de mensen die je wilt bereiken. Daar doe je het voor, dunkt me. En uitgerekend dat volk houdt de luiken hermetisch gesloten en kijkt fijn naar de regionale omroep. De regionalen scoren met het jaar betere kijkcijfers, omdat het leuk is te kijken naar wat we kennen, omdat we liever zien wat we al weten, wat ons bevestigd in wat we al dachten.
De PVV en FvD zouden geen poot aan de grond hebben gekregen als hun voormannen niet ongegeneerd de vreselijkste dingen hadden geroepen. Gematigdheid is weliswaar meer levensvatbaar, maar echt sensationeel is het niet. Zonder sensatie geen aandacht, zonder aandacht geen volgers. Als omroep Zwart omroep Pretletter had geheten, was er niet zoveel over gesproken en geschreven. Dus dat hebben ze binnen. Maar daarna? Als Omroep Zwart geen extreme standpunten inneemt, wat voor mij ook niet hoeft, zal hooguit de naam wat reuring teweeg hebben gebracht, maar zal de programmering 13 in dozijn zijn
Uiteindelijk zullen alle goede intenties, naar ik vrees, uitmonden in preken voor eigen parochie. En zelfs de trouwste parochianen moeten toch ook wel eens denken : 'Nou ken ik het wel, hoor.'
We kunnen concluderen dat het leven in grote lijnen tamelijk kloten is.
De momenten van geluk en plezier blijken dikwijls in de kleine dingen van het leven te schuilen. Dus de roep naar luchtigheid, humor en hersenloze afleiding op televisie is groot.
We trekken hooguit een stukje journaal als een toeristische vliegtuig boven Oekraïne uit de lucht wordt geschoten, een politicus vermoord, een pandemie de wereld teistert, maar dan gauw weer naar de Masked Singer, The Voice en Thank you for the music, en dat soort gezelligheid.
Want dat scoort. En hoe! Het aanbod is gigantisch!
Het ziet er werkelijk zwart van.
Positief bedoeld. Uiteraard.
