Oud Nieuws
Wij zijn een raar volk.
Altijd al geweest en volgens mij komt het nóóit meer goed.
Ja mevrouw, u hoort daar ook bij.
Wilde je vroeger - vooral op school weet je nog - ergens bij horen (onder al dan niet subtiele dwang van ouders of andersoortig sociale druk) is de chaos pas echt compleet nadat je voor de allereerste keer bent klaargekomen.
Althans, dat denk ik.
Nadat ik mijn heterofiele fase had doorlopen ('En, heb je al een vriendinnetje?, - oh nee, echte kerels doen eerst ervaring op hè') vestigde ik mij definitief in de homowereld ('En, heb je al een vriendje - oh nee jullie soort doet niet aan vaste relaties, toch?).
Ondanks dat mijn familie en directe omgeving zich niet als een oase van rust en acceptatie toonden , eerder van lichte walging en spot, doorploegde ik mijn loopbaan in de coming out zonder al te veel kleerscheuren.
Stiekem was ik trots als men mij bestempelde als 'normale homo' (ik hoorde bij de normale homo's, hoera!) en even zo stiekem deed ik dikwijls hard mijn best om normaal over te komen. Dat lukte met pieken en dalen. Een coming out is niet enkel de grote roep om acceptatie naar de buitenwereld, maar ook een schreeuw naar binnen: wees wie je zijn moet en wees er blij mee.
Reacties als : 'Als je maar gezond bent' of 'Tja stront aan je lul, maar als jou dat gelukkig maakt.. ' of 'Ieder zijn ding, toch?' gaven me vaak het visioen van *Emiel koopt mitrailleur en pleegt volkerenmoord* want met gezondheid, geluk en heel bewuste keuze heeft het natuurlijk geen flikker te maken.
Aahgottegot, wisten zij veel.
Arme hetero's.
In mijn tijd, jongens en meisjes, dames en heren, was je of hetero of homo of, indien je in zijn geheel ernstig verward was biseksueel (geintje natuurlijk).
Da's nu wel anders.
Steeds meer varianten steken de kop op, knokken zich een weg naar buiten en schreeuwen om vrij gelaten te worden uit hun hokje.
We willen met zijn allen niet meer over één kam geschoren worden, maar uiteindelijk zijn we één pot nat, daar is simpelweg geen ontkomen aan.
Het is wellicht een wat opmerkelijke vergelijking maar als je het honderd zenders tellende commerciële televisieaanbod bekijkt en ziet wat scoort dan zie je ook hoe gewoon of hoe typisch wij zijn. Met z'n allen.
Het is waar meneer, er zit maar weinig unieks aan u en mij.
We duiken gretig van het ene hokje in het andere hokje. En als we daar alle seksualiteit van af hebben geschraapt zijn we kennelijk gender neutraal.
Dat klinkt in mijn oren als een stinkerig chemisch goedje waaruit de meest giftige stoffen zijn verwijderd, maar geheel fris is het nog steeds niet.
Een type mens dat nergens bij hoort en daarmee een nieuw soort hokje creëert:
De Nergensbijhorenden.
In een maatschappij waar de grootste bek het meeste aandacht krijgt, iedere onbenul met of zonder mening of talent op TV kan komen, bullshitvloggers en onzinbloggers je werkelijk om de oren vliegen en wij ze daarmee duizenden euro's laten verdienen, kan het niet anders dan dat we individueel om persoonlijke aandacht vragen, maar wel collectief op dezelfde manier.
Met als eindresultaat dat we niks bereiken en stranden in wederzijds onbegrip en ongenoegen. Ieder schip op zijn eigen strand, maar allemaal schepen en allemaal stranden.
De frustratie is hoog tijdens de grote zoektocht naar wat waar en waardevol is, naar wie je bent en wat bij jou past. Het loopt van hier tot gender, za'k maar zeggen en kan vernietigend uitwerken. Jonge, sprankelende koppies, totaal in de war gebracht omdat ouders en opvoeders een God of ander 'hoger' schepsel belangrijker vinden dan het geluk van hun eigen kind, gaan voorbij aan het mooiste in hunzelf. Uit schaamte. Omdat ze niet mogen zijn wie ze willen zijn, als ze al enig hebben wat ze zouden kunnen zijn.
Wat mensen elkaar toch aan kunnen doen...
Of een verandering in aanhef in gemeentelijke brieven of een ander creatief bordje op toiletten of 'Beste reizigers' in plaats van 'dames en heren' echt bijdraagt aan meer acceptatie of het gevoel ergens bij te horen, ik vraag het me dringend af. Wat voor meer nut dan alleen een berg gezelligheid heeft een bonte botenparade dat door de Amsterdamse grachten trekt (ooit heette dat Gay Pride, maar dat schijnt de lading - letterlijk en figuurlijk - ook niet meer te dekken), een Roze Kermis of een Homo Top 100? Ik snap het eerlijk gezegd allemaal niet zo goed.
"Dames en heren: BRAND!! WEGWEZEN HIER!!!"
Voel je je dan nog seeds niet aangesproken
Zoek vooral steun bij elkaar, maar om nou de hele wereld te laten weten dat jij ook heus ergens bij hoort lijkt me de verkeerde volgorde.
Voel je eerst thuis bij jezelf en ga dan op zoek naar het clubje waar je bij wilt horen. Voor de fun. Voor de gezelligheid, maar nooit om je waarde te bepalen, want van alles wat je niet zelf in de hand hebt is dat wat je juist wèl zelf kunt sturen. De rest zakt maar in de stront. Niet mijn ding, maar als jou dat gelukkig maakt..