Goed dat je gekomen bent
"Goed dat je gekomen bent", zei ze vriendelijk, maar trok toch een beetje wit weg.
Ik mag mijn huisarts. Bij haar is het geen verrassing, ze is een open boek. "What you see is what you get", dat type. Niet letterlijk natuurlijk, dat je ook echt wat bij haar oploopt.
Ik had haar zojuist verteld van mijn krankzinnige krampen in mijn maag/darmstreek en dat wc-bezoek gepaard ging met, zij het onregelmatig, bloedverlies.
"Goed dat je gekomen bent", zei ze weer, nu iets bedenkelijker en nodigde zichzelf uit om mijn billen zien.
Ze keek, zei dat ze niks zag en vond dat reden genoeg voor een darmonderzoek in het ziekenhuis.
"Goed dat je gekomen bent", knikte ze stellig. "Bloedverlies is toch wel iets waar naar gekeken moet worden."
In amper tien minuten bevond ik me opeens in een alarmerende situatie. Dreigingsniveau geel. Ik had nog nooit iemand in zo'n kort tijdsbestek drie keer hetzelfde horen zeggen op drie verschillende toonsoorten.
Twee weken later had ik een vooronderzoek in het ziekenhuis. Een uiterst vriendelijke verpleegster stelde me een handjevol vragen en zag hoe ik per vraag bleker werd. Geruststellend zei ze: "Bloedverlies is niet per defintie groot alarm, dat denken veel mensen."
Ik voelde me beter.
"Maar ja, je weet het nooit", voegde ze er aan toe.
Ze had iets engs. Iets duivels. Alsof ze er een genoegen in schepte om mij te zien lijden.
It was personal. Kon niet anders.
Sla deze alinea maar over als je weet welk pretpakket je mag uitpakken voorafgaand aan zo'n darmonderzoek.
Je moet spoelen. Je darmen moeten voor het onderzoek schoon zijn, anders zien ze geen flikker. Dus je moet pilletjes slikken, bijna acuut stoppen met eten en 3 liter van een chemisch goed drinken opgelost in water. Zo onder nabij de eerste liter denk je dat je doodgaat, halverwege de tweede liter dat je dood bent en bij de derde voel je hoe je levend wordt gecremeerd. Maar goed, dat terzijde.
Op de grote dag zelf werd ik wederom vriendelijk opgewacht door een zuster die mij stoiicijns vertelde wat de aankomende
slachting precies zou behelsen, waarna ze liefelijk doch enigszins dwingend zei:
"Kleed u zich maar uit. Gaat u maar liggen, verdovend goedje in uw arm. Nee meneer Rooze, op uw linkerzijde, even bloeddruk meten. Zo. Prima in orde. Blijf lekker liggen, u wordt zo opgehaald, wilt u misschien een boekje?"
"EEN WAT?? EEN BOEKJE? BEN JE GEK OFZO! Ik ga dood!"
Nee, dat zei ik niet.
Nee, zo ben ik niet.
Ik schudde beleefd mijn hoofd en dankte vriendelijk voor het aanbod, maar ik vermoed dat de zuster een kale man in totale paniek op dat bed zag liggen die een epileptische aanval in z'n nek kreeg.
"Zooo, daar zijn we", klonk het op een K3-toontje.
Een andere zuster verscheen van achter het gordijntje. Ze was alleen, dus waar dat "we" op sloeg...? Ik lag er al in 10 minuten 13 keer dood te gaan.
"Hebt u alles opgedronken?"
Ik knikte.
"Nou, dan heb je het ergste gehad hoor."
Een rijtje stralend witte tanden blonken mij tegemoet.
Ze sloeg het bedrekje dicht (je weet wel, zo'n rand op het bed dat zorgt dat je er niet uit lazert of niet zo snel kan vluchten) en onder een bemoedigende "Zo, daar gaan we" duwde ze me met bed en al de hal op, hal in, gang uit, kamer door, kamer in... Tot de eindbestemming was bereikt.
Ik had mijn ogen gesloten want mijn theorie luid: als ik het niet zie, dan is het er ook niet.
Weer een andere zuster meldde zich aan mijn sterfbed, stelde zich voor, vertelde weer eens wat er ging gebeuren en dat ik live vanaf dat scherm daar mee kon kijken.
"WAT? Ben je gek! I'M DYING!"
Ik zweeg, maar vroeg me toch af wie dat in godsnaam nou zou willen zien gebeuren in z'n eigen reet.
Aan het einde van de hel die ik volledig onder zeil had doorstaan, werd ik in een andere kamer wakker, waar weer een andere serveerster mijn bestelling op nam.
"Wil je misschien wat eten, kopje thee of koffie?"
Beduusd van wat me nou toch allemaal was overkomen, at ik een broodje en dronk een kop thee. Een zuster kwam vertellen dat ze niks opmerkelijks hadden gevonden, behalve een gevoelig darmpje en gevoelige bloedvaatjes. Ik voelde me opgelucht.
Ook omdat het voorbij was.
'Zie je nou wel' bedacht ik me later. 'Ik ben nou eenmaal een gevoelig typje.'
En het is maar goed dat ik gekomen ben, anders hadden zij dat nooit geweten.
Reageren?