Dag vriend!
Als een goede vriend opeens emigreert sta je toch even raar te kijken. Nou ja, 'opeens' is niet het goede woord - dat zou pas echt raar zijn - maar als het dan toch zover is, is het een bijzonder gevoel.
Pikant en niet onbelangrijk detail: dit is mijn ex.
Als vrienden begonnen, een mooie relatie gehad van zeker 7 jaar en inmiddels alweer ruim zo lang goede vrienden.
Zo kan het ook.
Het huis dat we destijds samen bewoonden is inmiddels leeg en afgelopen week hebben we de laatste zooi opgeruimd en weggegooid. En da's toch ook wel weer een bijzondere ervaring. Je sloopt met zijn tweeen de vloer eruit en in een oogwenk zie je zo weer voor je hoe je die vloer er ooit samen hebt in gelegd/gemoppert, waar je nooit eerder bij hebt stil gestaan.
Zelfs 'onze' oude bank stond er nog.
Met gemengde gevoelens breng je de hele meuk naar de afvalstort en daarmee knikker je tegelijkertijd een hele periode weg, die sowieso al een hele tijd weg en afgesloten was, maar nu lijkt het definitiever dan ooit.
Maar eigenlijk gaat het niet om de spullen.
Het gaat ook niet over een gevoel van nostalgische ontroering over de relatie van toen; die is voorbij en dat is een goed besluit geweest.
Het is de stabiele factor die opeens weg is.
Er zit een gat in de straat waar hij woonde.
Ik heb een hoop aan hem te danken.
Niet alleen zijn bijdrage aan een mooie, heftige relatie, maar ook heb ik - simpelweg - het genoegen van koken van hem geleerd en mogen zien hoe het is om een familie achter je te hebben, als een veilige en altijd aanwezige thuishaven met wagenwijd openstaande deuren.
Dat zijn mooie ervaringen.
Zijn behulpzaamheid en zijn grenzeloze sociale kwaliteiten hebben me dikwijls doen klappertanden van verbazing.
Bij een goede vriend kan je altijd terecht, om er maar eens een kwijlerige, maar toch juiste cliche in te gooien. Sommige cliches zijn nou eenmaal waar, en juist die waarheid symboliseert het gat dat is ontstaan in de straat waar hij woonde.
'Ja, fijn allemaal, maar waar is deze weldoener naartoe vertrokken dan?', vraagt die mevrouw met roze vlinderbril en lichtblauwe donzige boa om haar hals. 'Je doet een beetje alsof ie naar andere kant van de wereld verhuist??'
'- Ach wat leuk mevrouw, dat u gezellig reageert, maar het is Londen maar.'
De dame trekt haar neus op en ook een beetje wit weg, dan pakt ze haar tas en loopt naar de deur. 'Londen!', zegt ze met minachting in haar stem. 'Als je dacht dat ik naar dit sentimentele geleuter ga luisteren terwijl het maar over Londen gaat, dan heb je het goed mis! Tabee!' En vlak voordat ze de deur acher zich dicht slaat roept ze nog even: 'Jankert!'
Goed.
Waar was ik?
Zolang als ik hem ken wist ik dat ie geen blijvertje was. Hij heeft globbetrotterbloed door zijn aderen stromen, vermengd met bloed dat tevens rust zoekt. Welke kant hij ooit op zou gaan was een kwestie van afwachten.
Het meest romantsche onderdeel is dat ie nu gewoonweg de Liefde achterna reist om zich daar - in Londen dus - te nestelen met zijn nieuwe partner. Dat lijkt mij toch de ultieme blijk van pure hartstocht! Alles achterlaten wat je gewend bent, wat je kent en vertrouwd is om je hart vervolgens te laten neerstorten op het Grote Onbekende, ook al is het een buurland. Ik vind dat zoet. Sprookjesachtig. En ik hoop van harte dat dat het ook zal zijn voor hem.
Het ga je goed, vriend!
Maak er wat moois van en ik kom je snel bezoeken.
En weet dat mijn deur altijd wagenwijd voor je open staat.
Reageren?